இலங்கையில் 1962 இல் நடக்கவிருந்த ஆட்சி மாற்றம்

தோல்வியுற்ற ஒரு இராணுவப் புரட்சியின் பின்னணி: 

1962 இலங்கை ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சி மற்றும் அதன் நீடித்த விளைவுகள்

அறிமுகம்: ஒரு சனவரி மாத இரவு, ஒரு தேசத்தின் இதயத்தில் ஒரு சதி

1962 ஜனவரி 27 ஆம் தேதி இரவு, இலங்கையின் தலைநகரான கொழும்பு அதன் இயல்பான அமைதியில் ஆழ்ந்திருந்தது. ஆனால், அந்த அமைதிக்கு அடியில், நாட்டின் ஜனநாயகத்தின் அடித்தளத்தையே அசைக்கக்கூடிய ஒரு இரகசிய சதித்திட்டம் உருவாகிக்கொண்டிருந்தது. மூத்த இராணுவ மற்றும் பொலிஸ் அதிகாரிகள் அடங்கிய ஒரு குழு, பிரதமர் சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்க தலைமையிலான மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசாங்கத்தை வன்முறை மூலம் கவிழ்த்து, அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றத் திட்டமிட்டிருந்தது. இந்தச் சதி, “கர்னல்களின் கவிழ்ப்பு” (Colonels' coup) எனப் பெயரிடப்பட்டிருந்தாலும், அதன் தோல்வி, புதிதாக சுதந்திரமடைந்த ஒரு தேசத்தின் வரலாற்றில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தது. இந்த முயற்சி ஒரு திடீர் நிகழ்வு அல்ல. மாறாக, இது சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு நாட்டில் ஆழமாக வேரூன்றியிருந்த சமூக, அரசியல் மற்றும் மதப் பதற்றங்களின் நேரடி விளைவு எனப் பல ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன. இந்த முயற்சி முறியடிக்கப்பட்டபோதிலும், அது நாட்டின் சிவில்-இராணுவ உறவுகளை என்றென்றும் மாற்றி அமைத்தது, எதிர்கால நெருக்கடிகளுக்கு ஒரு அடித்தளத்தை அமைத்தது, மற்றும் அதன் விளைவுகள் பிற்காலத்திலும் தொடர்ந்தன. இந்த ஆழமான அரசியல் மற்றும் சமூகப் பின்னணியை ஆராய்ந்து, சதித்திட்டத்தின் முழுமையான வரைபடம் மற்றும் அதன் தோல்விக்குப் பின்னரான நீண்டகால விளைவுகளைப் புரிந்துகொள்வது, நவீன இலங்கையின் வரலாற்றை அறிந்துகொள்வதற்கு மிகவும் அவசியமானது.

பகுதி I: பழைய ஒழுங்கின் வீழ்ச்சி: அரசியல் பின்னணி

ஒரு புதிய தேசம், பழைய பிளவுகள்

இலங்கை 1948 ஆம் ஆண்டில் பிரித்தானியரிடமிருந்து சுதந்திரம் அடைந்தபோது, "இலங்கை மேலாட்சி" என அழைக்கப்பட்டது. அரசியல் அதிகாரம், ஆங்கிலேயருக்கு விசுவாசமாகப் பணியாற்றிய, ஆங்கிலம் படித்த கிறிஸ்தவ மேல்குடித் தலைவர்களிடம் கைமாற்றப்பட்டது. இந்தச் சமூகப் பிரிவினர், கல்வி, அரச சேவை மற்றும் இராணுவம் போன்ற நாட்டின் முக்கிய நிறுவனங்களில் ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்தனர். அவர்கள் தங்களை மதச்சார்பற்ற, பன்மைத்துவ தேசத்தின் பாதுகாவலர்களாகவும், பாரம்பரியப் பழமைவாதங்களின் பாதுகாவலர்களாகவும் கருதிக்கொண்டனர். இந்த மேலாதிக்கக் குழுவுக்கு, நாட்டின் பெரும்பான்மை பௌத்த சிங்கள மக்கள் மற்றும் சிறுபான்மைத் தமிழர்கள், பரங்கியர், முஸ்லிம்கள் ஆகியோரை உள்ளடக்கிய மற்ற சமூகங்கள், அதிக அளவில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்ற தேசியவாத உணர்வுகள் அச்சுறுத்தலாகத் தோன்றின. 1956 ஆம் ஆண்டுக்கு முந்தைய காலகட்டத்தில், இலங்கையின் இராணுவ அதிகாரிகளில் பாதிக்கும் குறைவானவர்களே சிங்களவர்களாக இருந்தனர், அதே சமயம் கிறிஸ்தவர்கள் - சிங்களவர்கள் மற்றும் தமிழர்கள் இருவரும் - நாட்டின் மக்கள்தொகையில் பத்தில் ஒரு பங்குக்கும் குறைவாக இருந்தபோதிலும், அதிகார மட்டத்தில் மிக அதிக அளவில் பிரதிநிதித்துவம் பெற்றிருந்தனர். ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சிக்குத் தலைமை தாங்கியவர்களின் பின்புலத்தைப் பார்க்கும்போது, இது வெறுமனே அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றும் முயற்சி மட்டுமல்ல என்பது தெளிவாகிறது. மாறாக, இது 1956 ஆம் ஆண்டு ஆட்சி மாற்றத்திற்குப் பிறகு தங்கள் அதிகாரத்தையும் அந்தஸ்தையும் இழப்பதாக உணர்ந்த ஒரு குறிப்பிட்ட வர்க்கத்தினர் மற்றும் மதக்குழுவினரின் கடைசிப் போராட்டமாகப் பலரால் பார்க்கப்படுகிறது.

1956 ஆம் ஆண்டு ஆட்சி மாற்றம் மற்றும் S.W.R.D. பண்டாரநாயக்காவின் வருகை

1956 ஆம் ஆண்டில் சாலமன் பண்டாரநாயக்காவின் வெற்றி, இலங்கையின் அரசியல் போக்கையே முற்றிலும் மாற்றி அமைத்தது. முன்னர் ஆங்கிலிக்கக் கிறிஸ்தவத்தில் இருந்து பௌத்தத்திற்கு மதம் மாறிய அவர், "மகாஜன எக்ஸத் பெரமுன" (Mahajana Eksath Peramuna) கூட்டணியை உருவாக்கி, சிங்கள தேசியவாதத்தையும் ஜனநாயக சமவுடமைவாதத்தையும் மையப்படுத்தி வெற்றி பெற்றார். இந்தக் கொள்கைகளின்படி, பண்டாரநாயக்க அரசாங்கம் நாட்டின் அனைத்துத் துறைகளிலும் தீவிரமான சிங்களமயமாக்கலை அறிமுகப்படுத்தியது. அவரது பதவிக்காலத்தின் மிக முக்கியமான நடவடிக்கைகளில் ஒன்று, "சிங்களம் மட்டும் சட்டம்" (Sinhala Only Act) என அழைக்கப்படும் உத்தியோகபூர்வ மொழிச் சட்டத்தை (சட்டம் இல. 33, 1956) நிறைவேற்றியது ஆகும். இந்தச் சட்டம், ஆங்கிலத்திற்குப் பதிலாக சிங்கள மொழியை மட்டும் நாட்டின் ஒரே உத்தியோகபூர்வ மொழியாக அறிவித்தது.

இந்தச் சட்டத்தின் விளைவுகள் ஆழமானவை மற்றும் இருதரப்பு பார்வைகளைக் கொண்டிருந்தன. அதன் ஆதரவாளர்களுக்கு, இது ஒரு புதிய சுதந்திர தேசம் தனது காலனித்துவ அடையாளங்களிலிருந்து விலகி, தேசிய சுய-அடையாளத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கான ஒரு முக்கிய படியாகத் தெரிந்தது. பிரித்தானிய காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ், ஆங்கிலமே நிர்வாக மற்றும் உயர்குடி மொழியாக இருந்தது. எனவே, இந்தச் சட்டம் சிங்கள பெரும்பான்மையினரை அதிகாரப்படுத்துவதாகவும், தேசிய ஒற்றுமையை மேம்படுத்துவதாகவும் பார்க்கப்பட்டது. இருப்பினும், நாட்டின் சிறுபான்மைத் தமிழர்கள் மற்றும் ஆங்கிலம் பேசும் உயரடுக்குகளுக்கு, இந்தச் சட்டம் ஒரு ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கையாகவே தெரிந்தது, இது அவர்களை உரிமையிழக்கச் செய்வதாக அவர்கள் உணர்ந்தனர். இது உடனடியாக தமிழர்கள் மத்தியில் பெரும் ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு வழிவகுத்தது. மேலும், பண்டாரநாயக்க அரசாங்கம் இராணுவ உயர்பதவிகளில் கிறிஸ்தவர்களின் எண்ணிக்கையைக் குறைத்து, பௌத்த சிங்கள அதிகாரிகளை நியமிக்கத் தொடங்கியது. 1961 ஆம் ஆண்டு வாக்கில், இந்த மாற்றங்களால் புறக்கணிக்கப்படுவதாக உணர்ந்த கிறிஸ்தவ உயரடுக்கு மத்தியில் மனக்கசப்பு வளர்ந்தது, இது 1962 ஆட்சிக் கவிழ்ப்புச் சதிக்கு நேரடியான உந்துதலை அளித்தது. ஆக, "சிங்களம் மட்டும் சட்டம்" மற்றும் இராணுவத் துறையில் ஏற்பட்ட இந்த மாற்றங்கள், சதித்திட்டத்திற்கு ஒரு தெளிவான அரசியல் மற்றும் சமூக நியாயப்பாட்டை வழங்கின.

சதித்திட்டத்தின் விரிவான திட்டம்

இந்த ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சிக்கு "ஒபரேஷன் ஹோல்ட்ஃபாஸ்ட்" (Operation Holdfast) எனப் பெயரிடப்பட்டிருந்தது. இந்தத் திட்டம், ஜனவரி 27, 1962 ஆம் தேதி இரவு ஒரு சில மணிநேரங்களுக்குள் முடிக்கப்பட வேண்டும் என வகுக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் விவரங்கள், கைது செய்யப்பட்ட அதிகாரிகளின் வாக்குமூலங்களின் அடிப்படையில் அரசாங்கத்தால் பிப்ரவரி 13, 1962 இல் வெளியிடப்பட்ட பாராளுமன்ற வெள்ளை அறிக்கையில் விரிவாகத் தெரிவிக்கப்பட்டது.

திட்டத்தின்படி, இரவு 10:00 மணிக்கு, சி.சி. திசநாயக்க தனது கீழ் உள்ள பொலிஸ் அதிகாரிகளுக்கு "நிலை எடுப்பு" (take post) உத்தரவுகளை வழங்குவதன் மூலம் புரட்சி தொடங்கும். இதற்குப் பிறகு, உதவிப் பொலிஸ் அத்தியட்சகர் ஜோன்பிள்ளை, அடுத்த 30 நிமிடங்களுக்குள் அனைத்து முக்கிய வீதிகள் மற்றும் நெடுஞ்சாலைகளையும் விரைவான போக்குவரத்திற்காகத் துப்பரவு செய்வார்.

இரவு 11:00 மணி முதல் அதிகாலை 1:00 மணிக்குள், கர்னல் டி சரம் மற்றும் மௌரிஸ் டி மெல் ஆகியோரின் தலைமையில் இராணுவ வாகனங்கள் தங்கள் முகாம்களில் இருந்து குறிப்பிட்ட இடங்களுக்கு விரைந்து செல்லும். அப்போது கொழும்பில் உள்ள அலரி மாளிகை, வானொலி நிலையம், மத்திய தந்தி மற்றும் தொலைபேசி அலுவலகங்கள், பொலிஸ் தலைமையகம் மற்றும் பத்திரிகை அலுவலகங்கள் போன்ற மூலோபாய முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பகுதிகள் கைப்பற்றப்படும்.

நள்ளிரவுக்குப் பிறகு, பொலிஸ் வாகனங்கள் ஒலிபெருக்கிகளைப் பயன்படுத்தி கொழும்பு நகரில் ஊரடங்குச் சட்டத்தை அறிவிக்கும். அதே நேரத்தில், பிரதமர் சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்கா, முக்கிய அமைச்சர்களான பெலிக்ஸ் டயஸ் பண்டாரநாயக்கா, N.Q. டயஸ் உட்பட பல அரச அதிகாரிகள் மற்றும் இராணுவத்தின் மூத்த தளபதிகள் கைது செய்யப்படுவார்கள் அல்லது வீட்டுக் காவலில் வைக்கப்படுவார்கள். இராணுவ மற்றும் பொலிஸ் தளபதிகளுக்குத் தெரியாமல் அவர்களை வீட்டுக் காவலில் வைப்பதன் மூலம், திட்டத்தை ஒரு ஒருங்கிணைந்த இராணுவக் கலகமாக இல்லாமல், குறிப்பிட்ட "இரண்டாம் நிலை" அதிகாரிகளால் செய்யப்பட்ட இரகசிய சதியாக செயல்படுத்த முடியும் என சதிகாரர்கள் நம்பினர்.

இந்தத் திட்டத்தின் வெற்றிக்கு மிக முக்கியமான பகுதியாக, அரசாங்கத்திற்கு விசுவாசமான படைகளைத் தடுத்து நிறுத்துவது கருதப்பட்டது. குறிப்பாக, பனாகொடவில் உள்ள இராணுவ முகாமில் இருந்து வரும் படைகள் கொழும்புக்குள் நுழைவதைத் தடுக்க, கதிரிப்பொனை பாலம், வெல்லவத்தை-தெகிவளை பாலம் போன்ற முக்கிய பாலங்களில் கவச வாகனங்களுடன் துருப்புக்களை நிலைநிறுத்த திட்டமிடப்பட்டது.

அரசியல் ஆதரவு குறித்த குற்றச்சாட்டுகள்

இந்த இராணுவ மற்றும் பொலிஸ் சதித்திட்டத்திற்கு, வெளிப்படையான அரசியல் தலைவர்களின் ஆதரவும் இருந்ததாகக் குற்றச்சாட்டுகள் எழுந்தன. சதிகாரர்கள், முன்னாள் பிரதமர்களான டட்லி சேனநாயக்க மற்றும் சேர் ஜோன் கொத்தலாவல, மற்றும் அப்போதைய ஆளுநர் நாயகம் சேர் ஒலிவர் கூனத்திலக்க ஆகியோரின் மறைமுக ஆதரவுடன் செயல்பட்டதாக விசாரணைகளின்போது வெளிப்பட்டது. ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு வெற்றிகரமானால், சதிகாரர்கள் குயின்ஸ் ஹவுஸில் கூடி, ஆளுநர் நாயகம் சர் ஒலிவர் கூனத்திலக்கவை பாராளுமன்றத்தைக் கலைத்து, அரசியலமைப்பை இடைநிறுத்தி, நேரடியாக அதிகாரத்தை ஏற்கக் கோருவார்கள் எனத் திட்டமிடப்பட்டிருந்தது.

இந்தக் குற்றச்சாட்டுகள், ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு வெறும் இராணுவ நடவடிக்கை அல்ல என்பதை தெளிவுபடுத்தின. மாறாக, இது அரசியல் ரீதியாகப் புறக்கணிக்கப்பட்ட பழைய உயர்குடி மற்றும் இராணுவத்தில் இருந்த அதிருப்தி அதிகாரிகளும் இணைந்து, அதிகாரத்தை மீண்டும் கைப்பற்ற முயன்ற ஒரு கூட்டுச் சதி எனப் பார்க்கப்படுகிறது. இந்த குற்றச்சாட்டுகள் காரணமாக, ஆளுநர் நாயகம் சேர் ஒலிவர் கூனத்திலக்க பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்டு, அவருக்குப் பதிலாக வில்லியம் கோபல்லாவ நியமிக்கப்பட்டார். இந்த நடவடிக்கை, ஆட்சிக் கவிழ்ப்பில் அவரது பங்களிப்பு குறித்த சந்தேகங்களுக்கு மேலும் வலு சேர்த்தது.

பகுதி III: ஒரு துரோகத்தின் வெற்றி: முறியடிக்கப்பட்ட சதி

அட்டவணை: முக்கிய நிகழ்வுகளின் காலவரிசை

ஆண்டு நிகழ்வு

1956 

சிங்களம் மட்டும் சட்டம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது 

1960 

சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்கா உலகின் முதல் பெண் பிரதமரானார் 

1962 ஜன. 27 

இராணுவ ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சி திட்டமிடப்பட்டது 

1962 ஜன. 28 

சதித்திட்டம் முறியடிக்கப்பட்டு, சதிகாரர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர் 

1962 பிப். 13 

ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு குறித்த பாராளுமன்ற வெள்ளை அறிக்கை வெளியிடப்பட்டது 

1962 பிப். 26 

ஆளுநர் நாயகம் சேர் ஒலிவர் கூனத்திலக்க பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்டார் 

1962 மார்ச் 20 

வில்லியம் கோபல்லாவ புதிய ஆளுநர் நாயகமாக நியமிக்கப்பட்டார் 

1962 மே 

ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு சதிகாரர்களுக்கு எதிராக சிறப்புச் சட்டம் இயற்றப்பட்டது 

1963 

குற்றவியல் சட்டம் (சிறப்பு விதிகள்) சட்டத்தின் கீழ் வழக்கு விசாரணை தொடங்கியது 

1965 ஏப்ரல் 

11 சதிகாரர்கள் குற்றவாளிகளாகக் கண்டறியப்பட்டு தண்டனை பெற்றனர் 

1965 டிசம்பர் 

பிரிவி கவுன்சிலில் மேல்முறையீடு செய்யப்பட்டு, சதிகாரர்கள் அனைவரும் விடுவிக்கப்பட்டனர் 

1972 

புதிய அரசியலமைப்பு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு, இலங்கை முழுமையான குடியரசானது 

திட்டத்தை முறியடித்த ரகசியம்

ஒரு துளி தகவல், நாட்டின் வரலாற்றின் போக்கை மாற்றி அமைத்தது. சதித்திட்டம் வெளிப்பட்ட விதம், அதன் நுட்பமான திட்டமிடலிலும் ஒரு பெரிய ஓட்டையைக் கொண்டிருந்தது. சதித்திட்டத்தின் பொலிஸ் பிரிவுத் தலைவரான சி.சி. திசநாயக்க, தனது துணை அதிகாரியான ஸ்டான்லி சேனநாயக்காவிடம் திட்டம் குறித்து சில விவரங்களை வெளிப்படுத்தி, அதில் சேர அழைத்தார். ஸ்டான்லி சேனநாயக்கா இந்தச் சதிக்கு உடன்படவில்லை. மாறாக, அவர் அதே மாலை தனது மாமனாரும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினருமான பேட்ரிக் டி எஸ். குலரத்னவிடம் இதைப் பற்றித் தெரிவித்தார்.

குலரத்னவும் உடனடியாகச் செயல்பட்டார். அவர் அப்போதைய பொலிஸ் மா அதிபர் வால்டர் அபயக்கூனைத் தொடர்புகொண்டு தகவலைத் தெரிவித்தார். பொலிஸ் மா அதிபர் உடனடியாக அமைச்சர் பெலிக்ஸ் டயஸ் பண்டாரநாயக்காவைத் தொடர்புகொண்டார், அவரே அரசின் முக்கிய விசாரணைகளுக்கு தலைமை தாங்கினார். ஒரு தனிப்பட்ட நபரின் நேர்மையால், திட்டத்தின் பாதுகாப்பு முற்றிலும் உடைந்தது, ஒரு பெரிய இராணுவ கலகம் ஒன்று நடப்பதைத் தடுத்து நிறுத்தி, ஜனநாயக அரசாங்கத்தைக் காப்பாற்றியது. இந்தச் சம்பவம் ஒரு சிறிய தகவல், எவ்வளவு பெரிய விளைவுகளை ஏற்படுத்தக்கூடும் என்பதற்கு ஒரு சக்திவாய்ந்த உதாரணம் ஆகும்.

பிரதமரின் திட்டமிடப்படாத ஒரு பயணம்

பிரதமர் சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்காவின் திட்டமிடப்படாத ஒரு கடைசி நேர முடிவும் ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சி முறியடிக்கப்படுவதற்கு ஒரு முக்கியமான காரணமாக அமைந்தது. சதிகாரர்கள் திட்டமிட்டபடி, ஜனவரி 27 ஆம் தேதி இரவு பிரதமர் கதிர்காமத்திற்குச் செல்லவிருந்தார், அங்கு அவரை ஒரு பொலிஸ் குழு கைது செய்ய திட்டமிட்டிருந்தது. ஆனால், ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு அவருக்கு வந்திருந்த பெரதெனியாவில் உள்ள ஒரு கோயில் விழாவில் கலந்து கொள்வதற்கான அழைப்பு, அவரது கடைசி நேர பயண முடிவை மாற்றியது. தனது ஊழியரின் ஆலோசனைப்படி, கோயில் பூசாரிக்குத் தான் கொழும்பில் இருக்க வேண்டிய அவசியம் இருப்பதாக ஏற்கனவே தெரிவித்திருந்ததால், கதிர்காமத்திற்குச் செல்வது முறையானது அல்ல என அவர் உணர்ந்தார். எனவே, அவர் தனது கதிர்காம பயணத்தை ரத்து செய்து கொழும்பிலேயே தங்கியிருக்க முடிவு செய்தார். பிரதமரின் பயணத் திட்டத்தில் ஏற்பட்ட ஒரு அற்பமான மாற்றம், அவரது உயிருக்கும் அரசாங்கத்திற்கும் ஆபத்து வராமல் காத்தது, மேலும் ஒரு தேசத்தின் வரலாற்றின் போக்கையே மாற்றியமைத்தது. இது, சிறிய சம்பவங்கள் கூட எவ்வளவு பெரிய விளைவுகளை ஏற்படுத்தக்கூடும் என்பதற்கு ஒரு சக்திவாய்ந்த உதாரணம் ஆகும்.

துரித எதிர் நடவடிக்கை

சதித்திட்டம் பற்றிய தகவல் கிடைத்ததும், அமைச்சர் பெலிக்ஸ் டயஸ் பண்டாரநாயக்கா உடனடியாக நடவடிக்கைகளைத் தொடங்கினார். அவர் விசுவாசமான இராணுவத் தளபதிகளை அலரி மாளிகைக்கு வரவழைத்து, எதிர் நடவடிக்கைகளுக்கு உத்தரவிட்டார். சதித்திட்டம் தொடங்கப்படுவதற்கு முன்னரே, முக்கிய சதிகாரர்களான சி.சி. திசநாயக்க, சிட்னி டி சொய்சா, மௌரிஸ் டி மெல் உட்பட பலரும் கைது செய்யப்பட்டனர். கர்னல் எஃப்.சி. டி சரம், கைது செய்யப்படுவதற்குப் பதிலாக, தானாகவே அலரி மாளிகைக்குச் சென்று சரணடைந்தார். இவ்வாறு, "ஒபரேஷன் ஹோல்ட்ஃபாஸ்ட்" தொடங்கப்படுவதற்கு சில மணிநேரங்களுக்கு முன்னரே அது முறியடிக்கப்பட்டுவிட்டது.

பகுதி IV: நீதி, பழிவாங்கல், மற்றும் ஒரு மாற்றப்பட்ட தேசம்

சிறப்பு சட்டம் மற்றும் வழக்கு விசாரணை

சதித்திட்டத்தை முறியடித்த பின்னர், அரசாங்கத்தின் அடுத்த கட்ட நடவடிக்கை சதிகாரர்கள் மீது வழக்குத் தொடுப்பது ஆகும். இதற்காக, அரசாங்கம் 1962 ஆம் ஆண்டின் குற்றவியல் சட்டம் (சிறப்பு விதிகள்) சட்டம் இல. 1 என்ற ஒரு புதிய, பின்னோக்கிய விளைவைக் கொண்ட சட்டத்தை இயற்றியது. இந்தச் சட்டம், நடுவர் இல்லாத ஒரு சிறப்பு நீதிமன்ற விசாரணைக்கு வழிவகுத்ததுடன், ஒரு சந்தேக நபரின் வாக்குமூலத்தை மற்ற சந்தேக நபர்களுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தவும் அனுமதித்தது, இது ஒரு "கொடுமையான ஏற்பாடு" என விமர்சிக்கப்பட்டது. இந்தச் சட்டம், குற்றவாளிகளை தண்டிப்பதற்காகவே பிரத்தியேகமாக உருவாக்கப்பட்டதாக விமர்சகர்கள் கூறினர். விசாரணையின் முடிவில், F.C. டி சரம், டக்ளஸ் லியனகே உட்பட 11 பேர் குற்றவாளிகளாகக் கண்டறியப்பட்டு, 10 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை மற்றும் சொத்து பறிமுதல் தண்டனை வழங்கப்பட்டது.

பிரிவி கவுன்சிலின் வரலாற்றுத் தீர்ப்பு

சிறப்பு நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை எதிர்த்து, குற்றவாளிகள் பிரித்தானியாவில் உள்ள பிரிவி கவுன்சிலில் (Privy Council) மேல்முறையீடு செய்தனர், இது அப்போது இலங்கையின் உச்ச நீதிமன்றமாகச் செயல்பட்டது. 1965 ஆம் ஆண்டு டிசம்பரில், பிரிவி கவுன்சில் இந்த வழக்கை விசாரித்து, ஒரு வரலாற்றுத் தீர்ப்பை வழங்கியது. அந்தத் தீர்ப்பில், ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு சதிகாரர்களைத் தண்டிப்பதற்காக இயற்றப்பட்ட சிறப்புச் சட்டம், அரசியலமைப்பிற்கு முரணானது (ultra vires) மற்றும் அது குற்றவாளிகளுக்கு நியாயமான விசாரணைக்கான உரிமையை மறுத்தது எனக் குறிப்பிட்டது. இந்த சட்டத்தை, ஒரு அரசியல் நோக்கத்திற்காகவே இயற்றப்பட்டது என பிரிவி கவுன்சில் கடுமையாக விமர்சித்தது. இதன் விளைவாக, அனைத்து குற்றவாளிகளும் விடுதலை செய்யப்பட்டு, அவர்கள் மீண்டும் பொதுமக்கள் வாழ்வில் இணைந்தனர். இந்த சட்டத் தோல்வி, அரசியலமைப்பு சீர்திருத்தங்கள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்த்தியது, மேலும் இலங்கை மக்களின் சட்ட இறையாண்மை குறித்த விவாதங்களுக்கு வழிவகுத்தது.

புரட்சியின் நீடித்த வடு

தோல்வியுற்ற இந்த ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சி, சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்காவுக்கு இராணுவம் மீது நிரந்தரமான "அவநம்பிக்கையை" ஏற்படுத்தியது. இந்த அவநம்பிக்கை காரணமாக, அவரது அரசாங்கம் பல முக்கியமான மாற்றங்களை மேற்கொண்டது. பாதுகாப்புப் படைகளில் மூத்த பதவிகளுக்குத் தகுதியின் அடிப்படையில் அல்லாமல், அரசாங்கத்திற்கு விசுவாசமான அதிகாரிகளை நியமிப்பது, இராணுவக் கொள்வனவுகளை மட்டுப்படுத்துவது, கடற்படையின் திறன்களைக் குறைப்பது போன்ற நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டன. கடற்படை மிக மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டது, அதன் பல கப்பல்கள் விற்கப்பட்டன, மேலும் அதன் ஆழ்கடல் பாதுகாப்புத் திறன் முற்றாகப் பாதிக்கப்பட்டது.

எதிர்பாராத விளைவு: ஒரு தேசம் பலவீனமடைந்தது

இராணுவத்தை வேண்டுமென்றே பலவீனப்படுத்திய இந்த நீண்டகால கொள்கை, 1971 இல் "ஜனதா விமுக்தி பெரமுன" (JVP) இன்சுரேஷன் ஏற்பட்டபோது, ஒரு எதிர்பாராத மற்றும் துயரமான விளைவை ஏற்படுத்தியது. இந்த கிளர்ச்சி, பண்டாரநாயக்கா அரசாங்கத்தை முற்றிலும் திகைக்கச் செய்தது, ஏனெனில், இராணுவம் அதை எதிர்கொள்ள போதுமானதாக தயாராக இல்லை. இராணுவத்தில் ஏற்பட்ட பலவீனங்கள் காரணமாக, உள்நாட்டில் நிலைமையைக் கட்டுப்படுத்த பிற நாடுகளின் உதவிகளை இலங்கை நாடவேண்டியிருந்தது. ஒரு ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சியைத் தடுக்க எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கைகள், ஒரு தேசத்தையே கவிழ்க்கக்கூடிய மற்றொரு கிளர்ச்சிக்கு காரணமாக அமைந்தன. 1962 ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சியின் மிகப்பெரிய முரண்பாடான விளைவு இதுவே ஆகும்.

குடியரசாக மாறிய பாதை

பிரிவி கவுன்சிலின் வரலாற்றுத் தீர்ப்பு, இலங்கையின் சட்ட இறையாண்மை குறித்த தீவிரமான விவாதங்களுக்கு வழிவகுத்தது. ஒரு இறையாண்மை கொண்ட தேசத்தின் சட்டங்கள் வெளிநாட்டு நீதிமன்றத்தால் செல்லாததாக்கப்பட்டது, பிரித்தானிய முடியாட்சியுடனான அனைத்து சட்டத் தொடர்புகளையும் துண்டிப்பதற்கான அரசியல் உந்துதலை அதிகரித்தது. இதன் விளைவாக, 1972 இல் புதிய அரசியலமைப்பு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு, இலங்கை ஒரு முழுமையான குடியரசாக அறிவிக்கப்பட்டது.

முடிவுரை: ஒரு தோல்வியுற்ற புரட்சியின் நிரந்தர வடு

1962 ஆம் ஆண்டு ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சி தோல்வியுற்றாலும், அது இலங்கையின் வரலாற்றில் ஒரு ஆழமான வடுவை ஏற்படுத்தியது. இது வெறும் ஒரு தனிப்பட்ட அதிகாரப் போராட்டம் அல்ல, மாறாக புதியதாக உருவாகி வந்த சிங்கள-பௌத்த தேசியவாதத்திற்கும், பழைய காலனித்துவ உயரடுக்கும், அதன் ஆங்கிலம் பேசும், கிறிஸ்தவ மேலாதிக்கத்திற்கும் இடையே நடந்த ஒரு கலாச்சார, வர்க்க மற்றும் அரசியல் மோதலின் வெளிப்பாடாகும்.

இந்த முயற்சி தோல்வியடைந்த போதிலும், அதன் விளைவுகள் மிகவும் சக்திவாய்ந்தவை. இது இராணுவத்தின் அரசியல்மயமாக்கலுக்கு வழிவகுத்தது, அரசாங்கத்திற்கும் பாதுகாப்புப் படைகளுக்கும் இடையே நிரந்தரமான அவநம்பிக்கையை விதைத்தது, நாட்டின் பாதுகாப்புத் திறனை பலவீனப்படுத்தியது, மற்றும் முக்கிய அரசியலமைப்பு சீர்திருத்தங்களுக்கு ஒரு உந்துதலை ஏற்படுத்தியது. இறுதியாக, 1972 ஆம் ஆண்டு இலங்கை ஒரு குடியரசாக மாறியது, இது 1962 இல் தொடங்கிய மாற்றங்களின் உச்சக்கட்டம் ஆகும். இந்த ஒற்றை நிகழ்வு, ஒரு தோல்வியடைந்த இராணுவ-அரசியல் சூழ்ச்சி எவ்வாறு ஒரு தேசத்தின் எதிர்காலத்தை பல தசாப்தங்களுக்குப் பாதிக்கும் என்பதை விளக்கும் ஒரு சக்திவாய்ந்த வரலாற்றுப் பாடமாக இன்றும் நிற்கிறது.